چهارشنبه, ۸ مرداد , ۱۴۰۴ برابر با - Wednesday, 30 July , 2025
دارایی های غیرجاری به دارایی‌هایی گفته می‌شود که برای استفاده بلندمدت (بیش از یک سال یا یک چرخه عملیاتی) در عملیات کسب‌وکار نگهداری می‌شوند و انتظار نمی‌رود در کوتاه‌مدت به پول نقد تبدیل شوند یا مصرف شوند.
این دارایی‌ها برای تولید درآمد بلندمدت یا پشتیبانی از فعالیت‌های شرکت استفاده می‌شوند و معمولاً نقدشوندگی پایینی دارند.
بر اساس استانداردهای حسابداری بین‌المللی (IAS 1) و استاندارد حسابداری ایران شماره 1، دارایی‌های غیرجاری در مقابل دارایی‌های جاری قرار دارند که برای نیازهای کوتاه‌مدت استفاده می‌شوند
1. دارایی‌های ثابت مشهود (Tangible Fixed Assets): مانند زمین، ساختمان، ماشین‌آلات و تجهیزات.
2. دارایی‌های ثابت نامشهود (Intangible Fixed Assets): مانند حق اختراع، علائم تجاری، سرقفلی و نرم‌افزارها.
3. سرمایه‌گذاری‌های بلندمدت (Long-term Investments): مانند سهام یا اوراق قرضه که برای بیش از یک سال نگهداری می‌شوند.
4. دارایی‌های غیرجاری دیگر: مانند مطالبات بلندمدت یا سپرده‌های بلندمدت.
طول عمر اقتصادی بیش از یک سال: این دارایی‌ها برای مدت طولانی در شرکت استفاده می‌شوند.
استهلاک: به جز زمین، اکثر دارایی‌های غیرجاری مشمول استهلاک (کاهش ارزش تدریجی) می‌شوند.
نقدشوندگی پایین: تبدیل این دارایی‌ها به پول نقد معمولاً زمان‌بر است.
دارایی‌های غیرجاری نشان‌دهنده سرمایه‌گذاری‌های بلندمدت شرکت هستند و برای ارزیابی سلامت مالی و توانایی تولید درآمد در بلندمدت استفاده می‌شوند.
این دارایی‌ها در موارد زیر اهمیت دارند:
وثیقه برای تأمین مالی: دارایی‌های غیرجاری مانند زمین یا ساختمان می‌توانند به عنوان وثیقه برای دریافت وام استفاده شوند.
تحلیل مالی: نسبت‌هایی مانند نسبت دارایی‌های ثابت به کل دارایی‌ها نشان‌دهنده شدت سرمایه‌گذاری در دارایی‌های بلندمدت است.
مزیت رقابتی: دارایی‌های نامشهود مانند حق اختراع یا علائم تجاری می‌توانند مزیت رقابتی ایجاد کنند.
دارایی‌های غیرجاری بخش کلیدی ترازنامه هستند که سرمایه‌گذاری‌های بلندمدت شرکت را نشان می‌دهند. شناخت دقیق انواع، ویژگی‌ها و روش‌های حسابداری این دارایی‌ها برای مدیران مالی، حسابداران و سرمایه‌گذاران ضروری است. این دارایی‌ها نه تنها برای عملیات بلندمدت حیاتی هستند، بلکه در تحلیل مالی و تصمیم‌گیری‌های استراتژیک نقش مهمی دارند.