استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۷
ابزارهای مالی افشا
استاندارد بین المللی گزارشگری مالی ۷ ابزارهای مالی افشا با هدف افزایش شفافیت در گزارشگری مالی، الزامات افشای اطلاعات مربوط به ابزارهای مالی (مانند داراییها، بدهیها و حقوق صاحبان سهام) را تعیین میکند. این استاندارد برای تمامی شرکتها و مؤسساتی که از ابزارهای مالی استفاده میکنند، اجباری است.
افشای اطلاعات درباره انواع ابزارهای مالی (مانند وامها، اوراق قرضه، مشتقات مالی) و تأثیر آنها بر وضعیت مالی و سودآوری شرکت.
الزام به افشای ریسکهای اعتباری (عدم پرداخت توسط طرف مقابل)، ریسک نقدینگی (توانایی بازپرداخت بدهیها)، و ریسک بازار (تغییرات نرخ ارز، نرخ بهره و قیمت سهام).
افشای ارزش منصفانه ابزارهای مالی و روشهای محاسبه آن (سطح سلسلهمراتب ارزش منصفانه طبق IFRS 13).
ارائه توضیحات کیفی درباره اهداف مدیریت ریسک و دادههای کمّی مانند حساسیت سود به تغییرات نرخ بهره یا ارز.
افشای ابزارهای مالی که در ترازنامه منعکس نمی شوند (مانند تضمین ها یا تعهدات اعتباری).
شفافیت برای سرمایه گذاران: درک بهتر ریسکها و عملکرد مالی شرکت.
مدیریت ریسک: کمک به ذینفعان در ارزیابی توانایی شرکت برای مقابله با نوسانات مالی.
انطباق قانونی: رعایت الزامات بینالمللی و جلوگیری از جریمههای ناشی از عدم افشا.
IFRS 9 (ابزارهای مالی): IFRS 9 به اندازهگیری و شناسایی ابزارهای مالی میپردازد، در حالی که IFRS 7 صرفاً بر افشای اطلاعات تمرکز دارد.
IAS 32 (ارائه ابزارهای مالی): استاندارد IAS 32 نحوه نمایش ابزارهای مالی در ترازنامه را تعیین میکند، اما IFRS 7 تکمیلکننده آن با الزامات افشاست.
استاندارد IFRS 7 با تأکید بر افشای جامع و دقیق ابزارهای مالی، نقش کلیدی در افزایش اعتماد سرمایهگذاران و ذینفعان ایفا میکند. رعایت این استاندارد نهتنها برای انطباق با قوانین بینالمللی ضروری است، بلکه به شرکتها کمک میکند تا ریسکهای مالی خود را بهصورت ساختاریافته مدیریت کنند.