PersianAcc

استاندارد بین المللی حسابداری 37

ذخایر، بدهیهای احتمالی و داراییهای احتمالی

هدف:

هدف استاندارد بین المللی حسابداری 37 ذخایر، بدهیهای احتمالی و داراییهای احتمالی تعیین معیارهای حسابداری برای ذخایر، بدهی‌های احتمالی و دارایی‌های احتمالی است تا اطمینان حاصل شود که معیارهای مناسب برای شناسایی و اندازه‌گیری این موارد اعمال می‌شود و اطلاعات کافی در مورد آنها در صورت‌های مالی افشا می‌شود.

دامنه کاربرد:

این استاندارد برای کلیه ذخایر، بدهی‌های احتمالی و دارایی‌های احتمالی اعمال می‌شود، به استثنای مواردی که تحت استانداردهای دیگر حسابداری قرار می‌گیرند (مانند قراردادهای بیمه، مالیات معوق و …).

تعاریف کلیدی:

• ذخیره (Provision): بدهی‌ای با زمان یا مبلغ نامشخص.

• بدهی احتمالی (Contingent Liability): بدهی‌ای که ممکن است در نتیجه یک رویداد گذشته ایجاد شود، اما وجود آن تنها با وقوع یا عدم وقوع یک یا چند رویداد نامطمئن در آینده تأیید می‌شود.

• دارایی احتمالی (Contingent Asset): دارایی‌ای که ممکن است در نتیجه یک رویداد گذشته ایجاد شود، اما وجود آن تنها با وقوع یا عدم وقوع یک یا چند رویداد نامطمئن در آینده تأیید می‌شود.

شناسایی ذخایر:

یک ذخیره باید زمانی شناسایی شود که:

1. واحد تجاری تعهدی فعلی (قانونی یا غیررسمی) ناشی از رویدادهای گذشته داشته باشد.

2. خروج منابع حاوی منافع اقتصادی برای تسویه تعهد محتمل باشد.

3. مبلغ تعهد بتواند به گونه‌ای قابل اتکا برآورد شود.

اندازه‌گیری ذخایر:

ذخایر باید به بهترین برآورد از مبلغی که برای تسویه تعهد فعلی در تاریخ ترازنامه لازم است، اندازه‌گیری شود. در برآورد این مبلغ، باید ریسک و عدم قطعیت‌ها در نظر گرفته شود.

بدهی‌های احتمالی:

بدهی‌های احتمالی نباید در صورت‌های مالی شناسایی شوند، مگر اینکه احتمال وقوع آنها بسیار کم باشد. در عوض، باید در یادداشت‌های توضیحی افشا شوند.

دارایی‌های احتمالی:

دارایی‌های احتمالی نباید در صورت‌های مالی شناسایی شوند، زیرا ممکن است منافع اقتصادی به طور قطعی دریافت نشوند. با این حال، اگر دریافت منافع اقتصادی محتمل باشد، باید در یادداشت‌های توضیحی افشا شوند.

افشا:

شرکت‌ها باید اطلاعاتی در مورد ماهیت و میزان ذخایر، بدهی‌های احتمالی و دارایی‌های احتمالی، و همچنین عدم قطعیت‌های مرتبط با زمان یا مبلغ خروج منابع، در یادداشت‌های توضیحی صورت‌های مالی افشا کنند.

نتیجه‌گیری:

استاندارد IAS 37 به منظور اطمینان از اینکه ذخایر، بدهی‌های احتمالی و دارایی‌های احتمالی به طور مناسب شناسایی، اندازه‌گیری و افشا می‌شوند، تدوین شده است. این استاندارد معیارهای دقیقی را برای شناسایی و اندازه‌گیری این موارد ارائه می‌دهد و بر افشای اطلاعات کافی در صورت‌های مالی تأکید دارد.