استاندارد بین المللی حسابداری 36
کاهش ارزش داراییها
هدف استاندارد بین المللی حسابداری 36 کاهش ارزش داراییها تعیین روش‌هایی برای حسابداری کاهش ارزش داراییها است تا اطمینان حاصل شود که داراییها در ترازنامه به مبلغی بیش از ارزش بازیافتنی (قابل بازیافت) منعکس نشوند. همچنین، این استاندارد نحوه شناسایی و اندازه‌گیری زیان کاهش ارزش و نحوه افشای اطلاعات مربوط به آن را مشخص می‌کند.
این استاندارد برای کلیه داراییها به جز موارد زیر اعمال می‌شود:
موجودی کالا (طبق IAS 2)
دارایی‌های مالی (طبق IFRS 9)
دارایی‌های بیمه‌گذار (طبق IFRS 4)
دارایی‌های مالیاتی معوق (طبق IAS 12)
ارزش بازیافتنی (Recoverable Amount): بیشترین مقدار بین ارزش منصفانه منهای هزینه‌های فروش و ارزش استفاده.
ارزش استفاده (Value in Use): ارزش فعلی جریان‌های نقدی آینده که انتظار می‌رود از دارایی حاصل شود.
زیان کاهش ارزش (Impairment Loss): مازاد ارزش دفتری دارایی بر ارزش بازیافتنی آن.
یک دارایی باید در هر تاریخ گزارشگری از نظر کاهش ارزش بررسی شود. اگر شواهدی دال بر کاهش ارزش وجود داشته باشد، باید ارزش بازیافتنی دارایی محاسبه و با ارزش دفتری آن مقایسه شود.
اگر ارزش دفتری دارایی بیش از ارزش بازیافتنی آن باشد، زیان کاهش ارزش شناسایی می‌شود. این زیان باید در صورت سود و زیان به عنوان هزینه دوره شناسایی شود.
در صورت افزایش ارزش بازیافتنی دارایی در دوره‌های بعدی، زیان کاهش ارزش قبلی می‌تواند بازگردانده شود، اما نه به میزانی که ارزش دفتری دارایی از مبلغی که در صورت عدم شناسایی زیان کاهش ارزش می‌داشت، تجاوز کند.
شرکت‌ها باید اطلاعاتی در مورد زیان‌های کاهش ارزش شناسایی‌شده یا بازگردانده‌شده، روش‌های برآورد ارزش بازیافتنی، و سایر اطلاعات مرتبط در یادداشت‌های توضیحی صورت‌های مالی افشا کنند.
استاندارد IAS 36 به منظور اطمینان از اینکه داراییها در ترازنامه به مبالغی بیش از ارزش بازیافتنی منعکس نشوند، تدوین شده است. این استاندارد نحوه شناسایی، اندازه‌گیری و افشای کاهش ارزش داراییها را به‌طور دقیق مشخص می‌کند.