استاندارد بین المللی حسابداری 32
ابزارهای مالی: ارائه
هدف اصلی استاندارد بین المللی حسابداری 32 ابزارهای مالی: ارائه شفاف‌سازی و بهبود قابلیت مقایسه اطلاعات مالی مربوط به ابزارهای مالی است. در ادامه خلاصه‌ای از مفاد اصلی این استاندارد آورده شده است:
این استاندارد برای تمامی ابزارهای مالی (به جز مواردی که در استانداردهای دیگر مانند IFRS 9 یا IAS 39 پوشش داده شده‌اند) اعمال می‌شود.
شامل ابزارهای مالی اولیه (مانند سهام، اوراق قرضه، وام‌ها) و ابزارهای مشتقه (مانند قراردادهای آتی و اختیار معامله) می‌شود.
ابزار مالی: هرگونه قرارداد که منجر به ایجاد یک دارایی مالی برای یک واحد تجاری و یک بدهی مالی یا ابزار سرمایه‌ای برای واحد تجاری دیگر شود.
دارایی مالی: شامل وجه نقد، حق دریافت وجه نقد یا سایر دارایی‌های مالی از واحد دیگر.
بدهی مالی: تعهد به پرداخت وجه نقد یا تحویل دارایی مالی به واحد دیگر.
ابزار سرمایه‌ای: قراردادی که نشان‌دهنده حق باقی‌مانده در دارایی‌های یک واحد پس از کسر تمام بدهی‌ها است (مانند سهام عادی).
تفکیک بدهی و سرمایه: واحدهای تجاری باید بین بدهی مالی و ابزار سرمایه‌ای تفکیک قائل شوند. این تفکیک بر اساس ماهیت قرارداد و نه شکل حقوقی آن انجام می‌شود.
ابزارهای ترکیبی: برخی ابزارهای مالی هم ویژگی‌های بدهی و هم ویژگی‌های سرمایه‌ای دارند (مانند اوراق قرضه قابل تبدیل به سهام). در این موارد، اجزای بدهی و سرمایه باید جداگانه شناسایی و ارائه شوند.
سود و زیان‌های مرتبط با بدهی‌های مالی باید در صورت سود و زیان شناسایی شوند.
سود سهام پرداختی به‌دارندگان ابزار سرمایه‌ای باید به‌عنوان توزیع سود در حقوق صاحبان سهام ارائه شود.
اگر یک ابزار مالی با شرایط جدید تعدیل یا تسویه شود، باید به‌عنوان ابزار جدید در نظر گرفته شود و اثرات آن در صورت‌های مالی منعکس شود.
واحدهای تجاری باید اطلاعاتی در مورد اهمیت ابزارهای مالی برای وضعیت مالی و عملکرد خود ارائه دهند.
این شامل افشای ریسک‌های مرتبط با ابزارهای مالی (مانند ریسک اعتباری، ریسک نقدینگی و ریسک بازار) است.
همچنین، روش‌های حسابداری و مفروضات کلیدی مورد استفاده برای ابزارهای مالی باید افشا شوند.
ابزارهای بدهی: اوراق قرضه، وام‌های پرداختنی، حساب‌های پرداختنی.
ابزارهای سرمایه‌ای: سهام عادی، سهام ممتاز غیرقابل بازخرید.
ابزارهای مشتقه: قراردادهای آتی، اختیار معامله، سوآپ.
استاندارد IAS 32 با ارائه دستورالعمل‌های روشن برای تفکیک بدهی و سرمایه، شفافیت در گزارش‌گیری مالی را افزایش می‌دهد. این استاندارد به استفاده‌کنندگان صورت‌های مالی کمک می‌کند تا ماهیت و ریسک‌های مرتبط با ابزارهای مالی را بهتر درک کنند.