PersianAcc

استاندارد بین المللی حسابداری 2 موجودیها

مقدمه:

استاندارد بین المللی حسابداری 2 موجودیها به نحوه حسابداری و گزارشگری موجودی‌ها می‌پردازد. این استاندارد هدف، دامنه کاربرد، تعریف موجودی‌ها، روش‌های ارزیابی و الزامات افشای آن‌ها را مشخص می‌کند. در ادامه خلاصه‌ای از این استاندارد ارائه می‌شود:

هدف استاندارد

هدف IAS 2 این است که نحوه تعیین هزینه موجودی‌ها و در نتیجه سود یا زیان دوره را مشخص کند. همچنین، این استاندارد قصد دارد اطمینان حاصل کند که موجودی‌ها در صورت‌های مالی با ارزش مناسبی اندازه‌گیری و گزارش شوند.

دامنه کاربرد

این استاندارد برای تمامی موجودی‌ها شامل مواد اولیه، کالاهای در جریان ساخت، کالاهای ساخته‌شده و کالاهایی که برای فروش نگهداری می‌شوند، کاربرد دارد. اما از موارد خاصی مانند:

• ابزارهای مالی (که تحت IAS 39 یا IFRS 9 تنظیم می‌شوند)،
• دارایی‌های زیستی و محصولات کشاورزی (تحت IAS 41)،
• پروژه‌های ساختی که در دست اجرا هستند (تحت IAS 11 یا IFRS 15)،

استثنا شده‌اند.

تعریف موجودی‌ها

موجودی‌ها شامل:

1. مواد اولیه : موادی که برای تولید محصولات نهایی استفاده می‌شوند.
2. کالاهای در جریان ساخت : محصولاتی که هنوز به مرحله تکمیل نرسیده‌اند.
3. کالاهای ساخته‌شده : محصولات نهایی آماده برای فروش.
4. کالاهای خریداری‌شده : کالاهایی که برای فروش مستقیم خریداری شده‌اند.

ارزیابی موجودی‌ها

موجودی‌ها باید به کمترین مقدار بین هزینه و خالص ارزش فروش ارزیابی شوند:

• هزینه : شامل تمام هزینه‌هایی است که برای تبدیل یا تهیه موجودی‌ها لازم است، از جمله:

  • هزینه خرید (قیمت خرید + هزینه‌های مرتبط با خرید).
  • هزینه‌های تبدیل (مثل دستمزد و هزینه‌های تولید).
  • سایر هزینه‌هایی که به طور مستقیم با تولید یا تهیه موجودی‌ها مرتبط هستند.

• خالص ارزش فروش : عبارت است از قیمت فروش تخمینی کالا منهای هزینه‌های تخمینی برای تکمیل و فروش آن.

روش‌های تعیین هزینه

برای محاسبه هزینه موجودی‌ها، استاندارد سه روش اصلی را بیان می‌کند:

1. FIFO (First-In, First-Out) : کالاهایی که زودتر خریداری شده‌اند، زودتر به فروش می‌رسند.
2. میانگین موزون : هزینه موجودی‌ها بر اساس میانگین وزنی قیمت خرید محاسبه می‌شود.
3. روش شناسایی ویژه : برای موجودی‌هایی که به صورت جداگانه قابل شناسایی هستند (مانند اموال یا دارایی‌های گران‌قیمت).

روش LIFO (Last-In, First-Out) مجاز نیست.

کاهش ارزش موجودی‌ها

اگر خالص ارزش فروش موجودی‌ها کمتر از هزینه آن‌ها باشد، باید موجودی‌ها به خالص ارزش فروش ارزیابی شوند. این کاهش ارزش باید به عنوان هزینه در دوره مالی شناسایی شود.

افشاء

شرکت‌ها باید در یادداشت‌های صورت‌های مالی اطلاعات زیر را افشاء کنند:

1. روش‌های ارزیابی موجودی‌ها (FIFO، میانگین موزون یا شناسایی ویژه).
2. مبلغ موجودی‌ها در ابتدای و انتهای دوره.
3. میزان کاهش ارزش موجودی‌ها و هزینه‌های مربوط به آن.
4. سایر اطلاعات مرتبط با موجودی‌ها که برای درک وضعیت مالی شرکت ضروری است.

نتیجه‌گیری

IAS 2 به شرکت‌ها کمک می‌کند تا موجودی‌ها را به گونه‌ای اندازه‌گیری و گزارش کنند که منعکس‌کننده واقعیت اقتصادی باشد. این استاندارد با اعمال روش‌های مناسب ارزیابی و افشای اطلاعات، شفافیت و قابلیت مقایسه صورت‌های مالی را افزایش می‌دهد.

توجه : این خلاصه برای درک کلی IAS 2 تهیه شده است. برای استفاده دقیق، متن کامل استاندارد باید مطالعه شود.